If ever things being to look
A little cloudy…
They'll get better soon
Just remember that it's true:
It takes rain to make rainbows
Lemons to make lemonade
And sometimes it takes difficulties
To make us stronger and better people
The sun will shine again soon… you'll see.
-Collin McCarty
بارانی باید...
همه چیز گاه اگر کمی تیره می نماید...
باز روشن می شود زود
تنها فراموش مکن این حقیقتی است:
بارانی باید، تا رنگین کمانی برآید.
و لیموهایی ترش تا که شربتی گوارا فراهم شود
و گاه روزهایی در زحمت
تا که از ما، انسانهایی تواناتر بسازد.
خورشید دوباره خواهد درخشید، زود
خواهی دید.
این مطلب رو دیروز نوشتم. 15/7/82
دیروز بعد از مدتها به این فکر کردم که خدمت سخت می گذره! جالبه که تو این مدت 8 ماه گذشته اصلا خدمت سخت نبود. البته اواخر بهمن ماه انقدر برام سخت گذشت که یه بار که رفته بودم پیش تیمسار بهش گفتم می خوام سرم رو بزنم به دیوار. ولی بعدش اوضاع بهتر شد و عید اومد و ...
یادمه این عید، عید خوبی نبود. البته اولش خوب بود ولی من همش منتظر بودم هفته اول تموم بشه! بقیه روزها هم تا 2 ماه پیش به همین وضع بودن. حس خوبی داشتم.
من حال خوبی داشتم
یک دانه ارزن کاشتم!
دیروز قرار بود 100 تا سیستم تحویل بدیم. برا همین همه بچه ها رو نگه داشتن و گفتن باید تا 6 بمونید. چون تا زمان رسیدن جنس ها 3 ساعت وقت داشتیم، اون 3 ساعت رو مرخصی گرفتم و رفتم شرکت. البته نه برای کار، رفتم که با JOY صحبت کنم. 2 ساعت باهاش صحبت کردم. همیشه در شرایط سخت به همراه من هست. تک تک حرفهاش آدم رو تسکین می دن. در تمام دورانی که با JOY صحبت می کنم، یادم نمی آد روزی بوده باشه که من ناراحت باشم و اون نسخه ای برام نپیچه! دوستش دارم. بحثمون در مورد مهاجرت بود. من دیگه بسیار جدیتر از گذشته دنبال این مسئله هستم. یه انگیزه دیگه هم دارم که باعث می شه بیشتر تلاش کنم. انگیزه من هم قولیه که به یکی از عزیزترین دوستانم دادم. اون دوست عزیز الان دیگه پیش من نیست، ولی دورادور شنیدم که حالش خوبه و من هم براش آرزوی موفقیت دارم.
داشتم می گفتم. هر چی فرم مهاجرت لازم بود پرینت گرفتم. به دقت خوندم و سئوالام رو پرسیدم. قرار شده به امید خدا این پروسه به زودی شروع بشه و امیدوارم که به نتیجه برسه. همه راهها رو آزمایش می کنم و اگه خدا بخواد به نتیجه می رسم. دیگه یاد گرفتم که به هیچ چیزی حساس نشم.
نکته ای تو کتاب کیمیاگر اثر پائولو کوئیلو خوندم به این مضمون که هرگز چیزی را که به دست نیاورده اید با کسی قسمت نکنید. من هم اول دوست دارم بهش برسم، بعد داشته هامو قسمت کنم. یعنی همیشه اینجوری بودم. البته بعد از خوندن کتاب کیمیاگر. ولی مثل اینکه زیاد هم درست نیست.
ساعت 11:30 با سهیل اومدیم موسسه. هنوز خبری نبود. تا ساعت 4 همین طور علاف بودیم و متاسفانه نتونستیم بریم شرکت. حالم زیاد خوب نبود. فکر می کنم مسموم شده بودم. به هر حال ساعت 4:30 جنس ها رسیدند و شروع کردیم به کار. تلو تلو می خوردم. به مسئولمون گفتم که باید برم خونه! آخه به مادرم قول داده بودم اون روز همون موقعی که می گه خونه باشم. ساعت 5:15 زدم بیرون و رفتم طرف خونه! شرکت هم بی خیال. زنگ زدم گفتم نمی آم.
در طول راه همین جوری تو فکر بودم. به همه چی فکر می کردم. به تغییراتی که تو این مدت داشتم. هنوز باورم نمی شه من بتونم بشینم شعر بخونم و لذت ببرم. بعضی وقتها بعضی شعرها شرح حال خود آدم هستن. رسیدم خونه! مامانم شاکی بود که چرا دیر اومدی باز؟ هی بهش می گم که اگه قرار باشه من هر روز ساعت 6 خونه باشم که دیگه نمی تونم برم سر کار! می گه یا ساعت 6 می آیی و یا ...! من هم بلدم چی کار کنم. بالاخره راضیش کردم که بی خیال بشه!
داشتم یه چیزی می خوردم که داداشم با زنداداشم وارد شدن. سلام و احوالپرسی. با داداشم رفتیم خونه خاله! حس نداشتم. نمی دونم چرا سرم گیج می رفت. چیزی هم نمی تونستم بخورم. اومدم خونه و نشستم با خواهرهام و زنداداشم درد دل کردم. انقدر سبک شدم دیدم یکی به حرفام گوش می ده! حرفام همش در مورد خودم و اشتباهاتم بود. تازه با JOY هم چت کردم. جدیدا JOY با پدرم رفیق شدن و کلی با همدیگه می خندن! به هم تیکه می اندازن و .... JOY می گه که دیگه نمی خواد با من صحبت کنه و فقط دوست داره وقتش رو با بابام بگذرونه! ولی می گه تو فعلا برامون ترجمه کن تا بابات انگلیسی یاد بگیره!(دو نقطه دی!) بعدش پسرخاله ها اومدن دنبالم که بریم عروسی. عروسی پسر داییمه! نرفتم. دیروز دوشنبه بود. طبعا من هم حال و هوای خوبی نداشتم. آخه قبلا دوشنبه ها و پنج شنبه ها می رفتم سینما. الان نه! نه پولش هست، نه وقتش هست و ...
امروز هم کلی کار داشتیم تو محل خدمت. تا 10 تمومش کردیم. رفتم دنبال غیبتهام و اون یه روزی رو که غیبت خورده بودم درست کردم. بعدش رفتم دنبال حقوق. 6 ماه بود حقوق نگرفته بودم. باز دوباره مجبور شدم انگشت بزنم و انگشتم رو جوهری کنم. خیلی بدم می آد از این کار. داشتم برمی گشتم به محل خدمتم. تو تاکسی نشسته بودم و هایده داشت می خوند:
خوب دلمو شکستی، دل منو شکستی
تا اومدم بجنبم، دل به غریبه بستی
حقوق سربازیم رو که حدودا صد هزار تومان شده، می دم لباس می خرم. شنیدم تو این دور و زمونه، شیک لباس پوشیدن خیلی مهمه. دوستام همه بهم گیر می دن که چرا تیپ نمی زنی!؟ همیشه می گم که سیرت زیبا بهتر از صورت زیباست. گر چه اگر این دو تا به همراه هم باشن که دیگه نور علی نوره! حالا ما چه کنیم که نه صورت زیبا داریم و نه سیرت زیبا؟
تو هشت ماه گذشته خیلی چیزا یاد گرفتم که براتون می گم:
- صداقت داشته باشید، تا جایی که به ضررتان نباشد.
- عشق بورزید، عشق خالصانه.
- اگر به کسی علاقه دارید، بی درنگ به او بگویید.
- منطق و عقلانیت آنقدرها هم که به نظر می رسد، ضروری نیستند.
- سعی کنید به زیباییها فکر کنید.
- با هر کس مثل خودش برخورد کنید.
- سعی کنید دیگران را ناراحت نکنید و نرنجانید.
- وابسته نشوید.
- یاد بگیرید که سریع و زود بتوانید مسیر خود را عوض کنید.
- کتاب "چه کسی پنیر مرا جابجا کرد؟" اثر اسپنسر جانسون را حتما بخوانید.
موفق باشید.
روباه گفت: زندگی من یکنواخت است. من مرغها را شکار می کنم و آدمها مرا. همه مرغها شبیه هم اند و همه آدمها شبیه هم. این زندگی کسلم می کند. ولی اگر تو مرا اهلی کنی، زندگیم مثل آفتاب روشن خواهد شد و آن وقت من صدای پای تو را خواهم شناخت و این صدای پا با همه صداهای دیگر فرق خواهد داشت. صدای پاهای دیگر مرا به سوراخم در زیر زمین می راند. ولی صدای پای تو مثل نغمه موسیقی از لانه بیرونم می آورد. علاوه بر این، نگاه کن! آنجا، آن گندمزارها را می بینی؟ من نان نمی خورم. گندم برای من بی فایده است. پس گندمزارها چیزی به یاد من نمی آورند. و این البته غم انگیز است! ولی تو موهای طلایی داری. پس وقتی اهلیم کنی معجزه می شود. گندم که طلایی رنگ است یاد تو را برایم زنده می کند و من زمزمه باد را در گندمزارها دوست خواهم داشت...
....
فقط چیزهایی را که اهلی کنی می توانی بشناسی. آدمها دیگر وقت شناختن هیچ چیز را ندارند. همه چیزها را ساخته و آماده از فروشنده ها می خرند. ولی چون کسی که دوست بفروشد در جایی نیست آدمها دیگر دوستی ندارند. تو اگر دوست می خواهی مرا اهلی کن.
شازده کوچولو گفت: چه کار باید بکنم؟
روباه جواب داد: باید خیلی حوصله کنی. اول کمی دور از من روی علفها می نشینی. من از زیر چشم به تو نگاه می کنم و تو هیچ نمی گویی. زبان سرچشمه سوء تفاهم هاست. اما تو هر روز کمی نزدیکتر می نشینی....
....
روباه باز گفت: همان مقدار وقتی که برای گلت صرف کرده ای باعث ارزش و اهمیت گلت شده است.
شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند: همان مقدار وقتی که برای گلم صرف کرده ام...
روباه گفت: آدمها این حقیقت را فراموش کرده اند. اما تو نباید فراموش کنی. تو مسئول همیشگی آن می شوی که اهلیش کردی. تو مسئول گلت هستی ...
شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند: من مسئول گلم هستم.
(شازده کوچولو اثر جاودان آنتوان دو سنت اگزوپری)
I know darling how you suffer. I wish it could be better soon. and I think it will be better soon. please do not feel alone - I am with you. You are mine really and its not for you to suffer over that for long time. you can chose a way that is certain by concentrating on your Immigration and your new life. I believe some of the sadness is the change of living style. and the fact that Sky has left. he is there but it will never be the same between you and Sky. and I know you want the best for him but you also mourn the loss of a former relationship. Its hard to explain but I understand it -- change is hard to accept. and your life is changing. and I am here with you. I hug you. Love. Joy.
همیشه سعی کن فراموش کنی آنچه را که اذیتت می کند ولی چیزی را که خوشحالت می کند هرگز از یاد نبر و به قول آنتونی رابینز، یا راهی هست و یا خودم آن راه را به وجود می آورم.
این دو تا مطلب رو همین امروز به صورت Offline دریافت کردم. حالب بود برام که عده ای هستن که من براشون اهمیت دارم و منو می فهمن. البته پیام دوم از طرف خواهر عزیز خانم حیدری هست که بیش از ۲ ماهه که خبری ازشون ندارم و باهاشون صحبت نکردم. ولی هر چه هست، پیامشون باعث خوشحالی من شد. از همین جا تشکر می کنم.
موفق باشید.
....
و هنگامی که آخرین بار گل را آب داد، حس کرد که می خواهد گریه کند. رو به گل کرد و گفت: خداحافظ. ولی گل جواب نداد. شاهزاده دوباره گفت: خداحافظ.
گل سرفه کرد. ولی این سرفه از زکام نبود. سرانجام گفت: من احمق بودم. از تو عذر می خواهم. امیدوارم خوشبخت بشوی. شازده کوچولو از اینکه ملامتی از گل نشنید تعجب کرد. حیرت زده و حباب به دست ایستاده بود و از این مهربانی سر در نمی آورد.
گل گفت: آره، من دوستت دارم. تو هیچ وقت این را نفهمیدی. تقصیر خود من بود. حالا دیگر اهمیت ندارد. ولی تو هم مثل من احمق بودی. امیدوارم خوشبخت بشوی... این حباب را کنار بگذار، دیگر نمی خواهمش.
ولی آخر باد...
من آنقدرها هم زکام نیستم. هوای خنک شب سرحالم می آورد. آخر من گلم.
ولی حیوانها...
من باید جور دو سه تا کرم حشره را بکشم تا بتوانم با پروانه ها آشنا شوم که گویا خیلی خوشگل اند. وگرنه دیگر کی به دیدنم می آید؟ تو که رفته ای به دور دورها. از حیوانات گنده هم نمی ترسم. من برای خودم چنگال دارم.
و با ساده دلی چهار تا خارش را نشان داد. سپس گفت: اینقدر طولش نده، حوصله ام را سر می بری. تو تصمیم گرفته ای که بروی. خوب، برو!
زیرا نمی خواست که شازده کوچولو اشکهایش را ببیند. چه گل مغروری بود!
...
مثلا اگر در ساعت چهار بعد از ظهر بیایی، من از ساعت سه به بعد حس می کنم که خوشبختم.
...
روباه گفت: خداحافظ. راز من این است و بسیار ساده است: فقط با چشم دل می توان خوب دید. اصل چیزها از چشم سر پنهان است.
...
چون بر لبهای نیمه بازش نیم لبخندی می گذشت باز با خود گفتم: "آنچه در وجود این شاهزاده کوچولوی خواب رفته شدیدا متاثرم می کند وفاداری او به یک گل است..."
(شازده کوچولو، اثر جاودان آنتوان دو سنت اگزوپری)
شب تهی از مهتاب
شب تهی از اختر
ابر خاکستری بی باران پوشانده،
آسمان را یکسر
ابر خاکستری بی باران دلگیر است
و سکوت تو پس پرده خاکستری سرد کدورت افسوس!
سخت دلگیرتر است.
....
وای، باران، باران
شیشه پنجره را باران شست
از دل من اما
چه کسی نقش تو را خواهد شست.
آسمان سربی رنگ
من درون قفس سرد اتاقم دلتنگ
می پرد مرغ نگاهم تا دور
وای باران، باران،
پر مرغان نگاهم را شست.
....
گل به گل، سنگ به سنگ این دشت
یادگاران تواند
رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ
در تمام در و دشت
سوگواران تواند
در دلم آرزوی آمدنت می میرد
رفته ای اینک اما آیا
باز برمی گردی؟
چه تمنای محالی دارم
خنده ام می گیرد.
...
من در آیینه رخ خود دیدم
و به تو حق دادم.
آه می بینم، می بینم
تو به اندازه تنهایی من خوشبختی
من به اندازه زیبایی تو غمگینم.
(تا رهایی - حمید مصدق)
این دو تا کتاب رو دیشب خوندم. این قسمتهایی که نوشتم برام جالب بود. خواستم شما هم بخونید.
آنتوان دو سنت اگزوپری نویسنده کتاب شازده کوچولو که کتابش بهترین کتاب قرن بیستم شناخته شد و بعد از انجیل پرخواننده ترین کتاب جهان است، خلبان فرانسوی بود که هواپیمایش در صحراهای آفریقا سقوط کرد و اتفاقاتی که برایش افتاد باعث شد تا این کتاب را بنویسد. او عاشق یک دختر آفریقایی شده بود ولی امکان ازدواج نبود. در جایی می گوید: ماهی و مرغ می توانند ازدواج کنند، ولی خانه شان را کجا بسازند؟
خواندن این کتاب و کتاب کیمیاگر اثر پائولو کوئیلو را به همه توصیه می کنم. مخصوصا برای کسانی که احساس می کنند عاشقند.
موفق باشید.