این منصفانه نیست که انسان در زندگی اش با موانعی روبرو شود که نتواند آنها را از میان بردارد.
انسان وقتی می میرد، چه چیزی را از دست می دهد که آدمهای زنده هنوز از دست نداده اند؟
اگر دیگران جای پای مرا نبینند، من دیگر نیستم.
آدمی که مشهور نیست وجود ندارد. یعنی وجود دارد اما فقط برای خودش نه دیگران.
کلیدها به همان راحتی که در را باز می کنند، قفل هم می کنند.
هر همراهی تا حدی مزاحم هم هست. اوایل نیست، اما کم کم مزاحم و حتی مانع هم می شود و خاصیت عشق این است.
علم، مطمئن ترین و در عین حال صادقانه ترین ابزاری است که با فروتنی تمام به ما می گوید:" نمی دانم"
ای بی وفا! دوزخ با تو بهتر از بهشت بی توست!
مرده شو ها از مرده نمی ترسند، اما از مرگ می ترسند.
دوست داشتن دلیل قانع کننده ای برای نکشتن نیست.
اگر ندانستن و فکر نکردن به ماهیت آفرینش چنین یقینی می آورد، من به سهم خودم به هر چه دانستن این چنینی است لعنت می فرستم.
هر کس بخواهد یک قدم از خرافات و منقولات فاصله بگیرد، یا انگ دیوانه می خورد، یا مارک ملحد، یا مهر روشنفکر.
باران خبر از خشکسالی جهل بهتر است. نه! باران خبر دانایی انسان را آشفته می کند و وقتی آگاهی کسی آشفته شد، خود او هم درمانده می شود. دانایی پریشان از جهل بدتر است، چون به هر حال در ندانستن آرامشی هست که در دانستن نیست.
ندانستن به همان اندازه که چیزی را اثبات نمی کند، نفی هم نمی کند.
من به چیزهایی ایمان می اورم که آنها را بفهمم. منظور از فهم، تجربه و عقل است.
گرچه هستی خداوند ربطی به ایمان ما ندارد، اما احساس این هستی کاملا به میزان ایمان ما مربوط است.
خوشبختانه هستی آنقدر سخاوت دارد که دائم یک فرصت و یک شانس دیگر به شما می دهد تا دوباره از صفر شروع کنید.
زندگی مواجهه ابدی انسان است با انتخابها!
وزن معنوی هر کس مجموع وزن رفتارهایش است.
خداوند برای هر کس همان قدر وجود دارد که او به خداوند ایمان دارد.
چگونه می شود کسی را دوست داشت، اما عاشقش نبود!؟
خداوند از دو موقعیت خنده اش می گیرد:"وقتی بخواهد کاری انجام شود و تلاش بیهوده دیگران را می بیند تا جلو انجام شدن آن کار را بگیرند و وقتی که نخواهد کاری انجام شود و جماعتی را می بیند که برای انجام آن به آب و آتش می زنند."
خدا درون چشم های سرخ شده کسی است که به ناحق سیلی می خورد و خجالت می کشد گریه کند.
وقتی خداوند در معصومیت کودکان مثل برف زمستانی می درخشد، تو کجایی!؟
من خواب دیده ام که کسی می آید
من خواب یک ستاره قرمز دیده ام
و پلک چشمم هی می پرد
و کفش هایم هی جفت می شوند
و کور شوم
اگر دروغ بگویم
کسی می آید
کسی دیگر
کسی بهتر
کسی که مثل هیچ کس نیست
و مثل آن کسی است که باید باشد
و قدش از درخت های خانه معمار هم بلندتر است
و صورتش
از صورت امام زمان هم روشنتر و اسمش آن چنان که مادر
در اول و آخر نماز صدایش می کند
یا قاضی الحاجات است
و می تواند
تمام حرف های سخت کتاب کلاس سوم را
با چشم های بسته بخواند
من پله های پشت بام را جارو کرده ام
و شیشه های پنجره را هم شسته ام
کسی می آید
و شربت سیاه سرفه را قسمت می کند
و نمره مریضخانه را قسمت می کند
و سهم ما را می دهد
من خواب دیده ام...
برگرفته از کتاب "روی ماه خداوند را ببوس" نوشته مصطفی مستور
تکراریت هم قشنگه نازنین