JUSQU'À LA FLEUR DU NÉANT

می رفتیم، و درختان چه بلند ، و تماشا چه سیاه !
راهی بود از ما تا گل هیچ .
مرگی در دامنه ها ، ابری سر کوه ، مرغان لب زیست.
می خواندیم : "بی تو دری بودم به برون، و نگاهی به کران، و صدایی به کویر."
می رفتیم، خاک از ما می ترسید، و زمان بر سر ما می بارید.
خندیدیم: ورطه پرید از خواب ، و نهان ها آوایی افشاندند.
ما خاموش ، و بیابان نگران، و افق یک رشته نگاه.
بنشستیم، تو چشمت پر دور، من دستم پر تنهایی، و زمین ها پر خواب.
خوابیدیم. می گویند: دستی در خوابی گل می چید.

Nous marchions ensemble
Hauts étaient les arbres
Noir l'espace de la vue
Et longue la route qui menait vers la fleur du Néant
Une mort dans le flanc des montagnes
Un nuage sur la crête des hauteurs
Et les oiseaux au bord de la vie
Et nous chantions
"Sans toi je suis une porte ouverte au-dehors
Un regard que limitent les rivages
Et une voix perdue dans le désert
Nous marchions ensemble
La terre s'effrayait à nos pas
Et le temps nous trempait de ses pluies
Nous rîmes et soudain
Les abîmes s'éveillèrent de leur lourd sommeil
Et les fonds insondables firent entendre leurs cris
Nous silencieux, le désert tout œil, et l'horizon: un fil de regard
Nous nous assîmes: tes yeux pleins de lointains
Ma main pleine de solitude, et la terre pleine de sommeil
Nous dormîmes. Et on raconte que, dans un songs
Une main cueillait une fleur